Elke dag ga ik met plezier naar mijn werk, maar soms heb ik een opdracht die niet dagelijks op mijn pad komt. Dat is dan extra genieten. Laatste tolkte ik bij een familiereünie. Op zich al een bijzondere situatie en wat mij ook opviel was het respect en de acceptatie van alle aanwezigen. De dove persoon hoorde er helemaal bij. De avond werd afgesloten met eten barbecue en ik mocht mee eten! Maar of dat nou een goed idee was…

Een familiereünie wordt vaak maanden van tevoren georganiseerd en dan is het altijd maar de vraag hoe het weer op de dag zelf is. Maar de timing was perfect. Het was de warmste voorjaarsdag ooit, dus ze hadden enorm geluk! Ik keek uit naar deze bijzondere tolkopdracht. Van tevoren had ik al mailcontact met Kim, de dove dame die mij had aangevraagd. Ze mailde mij hoe de dag eruit zou zien, wat ze van mij verwachtte en samen stemden we het een en ander af. Op het programma stonden oud-Hollandse spelletjes, veel tijd om bij te kletsen en als afsluiter een barbecue.

Ongeveer honderd personen kwamen naar de familiereünie. Iedereen was laaiend enthousiast. Kim zag bij binnenkomst al meteen een neef die ze tien jaar niet had gezien. Na de innige omhelzing, de eerste van vele die zouden volgen die dag, werd er flink bijgekletst. In een hoog tempo namen ze de highlights van de afgelopen jaren door. Af en toe moest ik echt onderbreken omdat mijn handen en stem het niet meer bij konden houden. Toen er een stilte viel, werd Kim alweer aangesproken door een ander familielid. Met een grote glimlach gaf ze haar tante een knuffel en tolkte ik het volgende gesprek. Ondertussen liep de zaal steeds voller en werd het geklets luidruchtiger. Ik moest me wat meer concentreren, maar stond dicht bij haar tante en kon haar nog goed verstaan. Voor de tante, en andere familie op leeftijd, werd het echter wel een belemmering. De vertaling van Kims gebaren moest ik daardoor bijna in tantes oor schreeuwen. Toen werd het ook voor mij intensief.

Het gesprek werd gelukkig onderbroken door het geluid van het tikken op een microfoon. De familie was compleet en de reünie werd officieel geopend met een speech. Na de toast kon iedereen zich aanmelden voor de spelletjes. Uiteraard tolkte ik ook de wedstrijden. Tijdens het sjoelen, spijkerpoepen en blikgooien werd er verder gekletst. Maar ook de meelevende reacties als ‘oh bijna, nog maar één blik’ en ‘ah jammer, net mis’ vertaalde ik naar gebarentaal. In overleg met Kim nam ik tijdens de wedstrijd zaklopen even pauze. Dat was wel nodig, want er werd wat af gecommuniceerd! Toen ik wegliep, zag ik in mijn ooghoek dat de teamgenoten Kim bij hun gesprekken bleven betrekken. Ze maakten basisgebaren en improviseerden om elkaar te begrijpen.

Na de prijsuitreiking werd het buffet voor de barbecue geopend met weer een speech. Een van de organisatoren van deze dag kwam naar mij toe. ‘Eet gerust mee. Er is genoeg.’ Zo gezegd zo gedaan. Ook ik pakte een bord en vulde het met heerlijke salades en een smakelijk uitziende hamburger. Net toen ik mijn tanden in de burger wilde zetten, begon Kim een gesprek met haar nicht. Ze haalden veel herinneringen op over logeerpartijtjes en uitstapjes met hun opa en oma. En bespraken ze ook de afgelopen jaren waarin ze elkaar maar weinig hadden gezien. Terwijl ik alle verhalen tolkte, genoten Kim en haar nicht van de hamburger, salades, stokbrood en werd er geproost. Pas toen ze hun bord leeg hadden, viel er een stilte en kon ik mijn handen laten rusten. We keken alle drie naar mijn bord…daar lag een koude hamburger met koude pindasaus. Tolken en eten blijkt helaas niet samen te gaan.

Lotteke (41) werkt parttime als tolk Nederlandse Gebarentaal. Het leukste aan haar werk vindt ze de afwisseling van uiteenlopende tolkopdrachten met dove personen van alle leeftijden. Daarnaast is ze moeder van twee kinderen en gaat ze graag met hen naar het bos om te wandelen of met de mountainbike een tocht te maken. Wegens privacyredenen is de naam van tolk Lotteke gefingeerd.