Als tolk gebarentaal kom ik elke dag weer in een andere situatie terecht. Dove personen kunnen zelf kiezen welke tolk ze aanvragen. Geregeld ben ik getuigen van essentiële gebeurtenissen in het leven van een dove klant. Onlangs had ik een hele reeks opdrachten van een doof echtpaar dat ging trouwen. Het stel kende ik al jaren en het klikte goed. Wat communicatie betreft voelden we elkaar aan waardoor het niet meer opvalt dat er een tolk aanwezig is. Ik voelde me zeer vereerd en zag de organisatie van a tot z meer en meer vorm krijgen, wat hele leuke binnenpretjes opleverde.

Van taartproeverij, uitzoeken van de trouwjurk tot het vrijgezellenfeest, het waren allemaal bijzondere tolkopdrachten. De taartproeverij was een genot voor alle zintuigen. Elk taartstuk zag er verrukkelijk uit en door de geur kon ik de smaak bijna proeven. Het ene stuk was nog verleidelijker dan het andere. Ik zag het allemaal aan mijn neus voorbij gaan. Iets proeven dat ging niet in mijn rol als tolk. En daarbij: met volle mond tolken…dat ziet er niet aangenaam uit. Tot mijn grote verbazing gaf de bruid aan het eind van de proeverij een klein doosje met lekkers mee zodat ik thuis toch nog wat kon proeven.

De zoektocht naar de trouwjurk was ook echt een feest om te tolken. Gesprekken met de eigenaar van de bruidszaak tolkte ik en in de paskamer was mijn aanwezigheid ook handig. De medewerker praatte terwijl ze iets aan de jurk veranderde. Er was geen oogcontact en liplezen in spiegelbeeld is een hele uitdaging. Eenmaal de paskamer uit, waren de reacties van haar moeder, zussen en vriendinnen overduidelijk. Ze reageerden uiteraard vanuit hun emoties en dat sprak voor zich. Dit werd hem.

Toen de huwelijksdag steeds verder naderde, vroeg de bruid of ik een gaatje vrij had voor een verrassing voor haar man. Een opdracht die ik nooit ga vergeten. De bruid had een afspraak gemaakt bij een tattooshop. Ik keek mijn ogen uit, want daar was ik nog niet eerder geweest. Uiteraard liet ik dat niet merken tijdens het tolken. Ook voor de bruid was dit de eerste keer. Ze vertelde dat ze bewust zonder haar toekomstige man was gekomen, het moest nog een verrassing blijven. Zoiets definitiefs zou je verwachten samen te doen. Van de ene verbazing viel ik in de andere.

De bruid haalde een afbeelding uit haar tas: het was de trouwkaart. De bruidegom had deze zelf ontworpen met de initialen van het bruidspaar. Dat wilde de bruid vastleggen op haar lichaam. Na overleg met de tatoeëerder over het formaat, kleur en plek, nam de tattooartist de tekening mee en zette het op speciaal papier. De afbeelding kon de bruid vervolgens rustig bekijken en op een paar kleine details na keurde ze het goed. De tattoo-artist veranderde de details op de tekening in de gewenste kleur. De tekening werd bij de bruid als een plakplaatje op de juiste plek geplakt en daarna startte de plaatsing. Ik zat in het gezichtsveld van de bruid. De tattooartist vertelde wat hij aan het doen was. De bruid wilde niet kijken, want ze was te gespannen. Alles wat er werd gecommuniceerd, tolkte ik. Na afloop bekeek de bruid de tatoeage van alle kanten in de spiegel. Een grote glimlach en een traantje in haar ooghoek maakte duidelijk dat het helemaal naar wens was. Aan zo’n reactie zijn geen woorden toe te voegen. Als laatst plakte de tatoeëerder een beschermlaag over de tatoeage en was de verrassing een feit.

De dag van de bruiloft was aangebroken. De bruid verbleef in het ouderlijk huis. Daar verwachtte ze mij al vroeg in de morgen. Qua communicatie wilde ze geen zorgen hebben. Van de kapper tot de visagist en de gasten, iedereen wilde ze volgen. Dit was haar dag en daar wilde ze volledig van genieten. Naast mij had ze nog een tolk geregeld waardoor afwisselen mogelijk was zodat we af en toe een korte pauze konden nemen. De dag verliep zoals het bruidspaar voor ogen had. Ze waren beide onder de indruk van elkaars kleding. De jurk was echt een plaatje en het pak paste er erg goed bij. Traditioneel en met een moderne touch. Aan het einde van de lang dag reden bruid en bruidegom in een chique auto weg. En ik wist welke verrassing hem nog te wachten stond…

Lotteke (41) werkt parttime als tolk Nederlandse Gebarentaal. Het leukste aan haar werk vindt ze de afwisseling van uiteenlopende tolkopdrachten met dove personen van alle leeftijden. Daarnaast is ze moeder van twee kinderen en gaat ze graag met hen naar het bos om te wandelen of met de mountainbike een tocht te maken. Wegens privacyredenen is de naam van tolk Lotteke gefingeerd.