In Uganda – Terugblikken en vooruitzien
Sommige culturen in de wereld leven vooral in het verleden. Ze kijken vooral naar wat al geweest is. Andere culturen, zoals de Nederlandse, leven vooral in de toekomst. We zijn altijd bezig met het plannen van wat er voor ons ligt. En tenslotte zijn er culturen die vooral in het heden leven. In Uganda is dat het geval. Je leeft vooral bij de dag.
Dat merk je in allerlei grote en kleine dingen. Zo is het in november nog niet duidelijk hoe het vakantierooster van 2018 eruit zal zien. Blijkbaar ben ik ook de eerste die dat graag zou willen weten. Afspraken maken doe je ook op het laatste moment. Als je je afspraken een week vooruit plant, ben je vroeg genoeg. Ik weet dat ik in deze vakantie bij een paar van onze sponsorkinderen op bezoek wil gaan, maar kan dat gerust op het laatste moment plannen.
Mijn brein is natuurlijk anders geprogrammeerd, dus als Nederlandse in Uganda zoek ik een middenweg. Soms heb ik de plannen in mijn hoofd al lang van tevoren klaar, maar communiceer ik ze wat later. Desondanks moet ik vooral flexibel zijn; vaak lopen dingen anders dan ik ze vooraf gepland heb.
Toch zie ik dat het terugblikken en vooruitkijken ook onder Ugandezen gebruikelijk is geworden. Vooral in de kerk komt het veel terug. Terugblikken: dankbaar zijn voor wat God gedaan heeft en ook durven loslaten wat niet goed was. Geen baan hebben, niet voldoende geld hebben, moeite om schoolgeld voor de kinderen te betalen… Helaas zijn het uitdagingen waar veel mensen mee worstelen. Ook ziekte en dood is iets waar we hier allemaal mee geconfronteerd worden; mensen overlijden jonger aan ziekten en het verkeer is ook gevaarlijker.
Tegelijkertijd is er genoeg om naar vooruit te kijken. Zeker in de kerk heeft men hoop voor de toekomst. Er liggen weer zoveel mogelijkheden in het vooruitzicht. God heeft je het afgelopen jaar door geholpen, en zal dat ook zeker het komende jaar weer doen.
Zelf blik ik ook terug en kijk vooruit. Aan het begin van 2017 begon ik te werken op de dovenschool. Aan het eind van het jaar heb ik er m’n plekje gevonden, werk ik samen met een collega voor Signs of Hope en ondersteunen we vijftien kinderen met schoolgeld. Het meest belangrijke van alles zijn de kinderen, zowel in m’n klas als de sponsorkinderen: stuk voor stuk mooie kinderen die we liefde hebben mogen geven, maar van wie we ook zoveel liefde hebben mogen ontvangen. Ik ben dankbaar dat ik een rol in hun leven mag hebben.
Vooruitkijken is spannend. In het afgelopen jaar is er al zoveel gebeurd. Waar zal het dit jaar toe leiden? Ik kan het niet voorspellen, maar ik heb – zoals de Ugandezen – hoop voor de toekomst. Het wordt een mooi jaar.
Mijn naam is Famke (Nakimuli) Wildeman, 37 jaar, en tolk Nederlandse Gebarentaal. Sinds de zomer van 2016 woon ik in Uganda. Ik werk daar als vrijwilliger op een dovenschool, Uganda School for the Deaf in Ntinda, in de hoofdstad Kampala. Ik geef les en ik zoek sponsors voor kinderen uit armere gezinnen. Ook onderhoud ik contacten met de tolken Gebarentaal.