Vaak speelt slechthorendheid een overheersende rol in iemands leven. Het is niet iets wat je even kunt negeren en zelfs met hoortoestellen is het vaak niet mogelijk om weer volledig goed te kunnen horen. Dat er ook grappige kanten aan slechthorendheid zitten, is iets wat we ons niet zo snel realiseren. Désirée Lageweg schreef een boek over slechthorendheid om juist ook die dingen onder de aandacht te brengen.

Désirée Lageweg, Hoorheld april 2012:
'Slechthorendheid is meer dan iets niet goed kunnen verstaan’

Desiree Lageweg (44) had haar hele jeugd last van oorproblemen en kreeg uiteindelijk op haar elfde een hoortoestel. Op de reguliere school waar ze toen op zat, had ze het niet makkelijk en maakte de overstap naar een school voor slechthorenden. Daar was ze eindelijk niet meer anders. Toen ze ouder werd, kreeg ze weer meer moeite om goed met haar slechthorendheid om te gaan. Tot ze besloot er een boek over te schrijven.

Je hebt inmiddels meerdere boeken geschreven waarin slechthorendheid een rol speelt, was dat voor jou een soort verwerkingsproces? ‘Ja zo zou je het kunnen noemen, al was dat niet direct mijn intentie. Toen ik begon aan Wij horen met onze ogen, was ik aanvankelijk nog boos. Boos op alle obstakels en ongenoegens die ik moest ervaren door mijn slechthorendheid. Ik had sterk de behoefte om de positieve, grappige kanten van slechthorendheid te ontdekken en op te schrijven zodat anderen dat ook konden lezen. Het is uiteindelijk een boek geworden voor iedereen die met slechthorendheid te maken heeft of er meer over wil weten. Voor familie, vrienden, collega’s en voor de slechthorende zelf. Alle soorten en maten van slechthorendheid komen in het boek aan bod. En heel verschillende situaties waar je mee te maken krijgt en hoe je daar mee om kunt gaan. Slechthorendheid is namelijk zoveel meer dan alleen iets niet goed kunnen verstaan.
Later heb ik nog een roman geschreven waarin de hoofdpersoon slechthorend is. Hiervoor heb ik uiteraard veel van mijn eigen ervaringen kunnen gebruiken. Door het schrijven heb ik mijn eigen slechthorendheid een plek kunnen geven. En het heeft mijn leven weer een duidelijke richting gegeven. Eigenlijk heb ik mijn passie, schrijven, door mijn slechthorendheid herontdekt.’

Het klinkt alsof je niet altijd even makkelijk met je slechthorendheid hebt kunnen omgaan? ‘Toen ik klein was kreeg ik de ene oorontsteking na de andere en kreeg meerdere malen buisjes. Er was altijd wel wat met mijn oren. Ik zwom toen heel graag maar mocht door mijn oorproblemen alleen zwemmen met een badmuts op, vreselijk vond ik dat. Uiteindelijk ging mijn gehoor zo achteruit dat ik op mijn elfde hoortoestellen een hoortoestel kreeg, van die grote beige apparaten die snel gingen fluiten. Het hoortoestel in combinatie met mijn bril zorgden ervoor dat ik het pispaaltje van de klas was. Kinderen zeiden dingen als: “Let op hoor, nu kan ze je horen smiespelen.”
Daarbij kwam dat ik veel van de lessen niet goed kon volgen, de leraar stond namelijk vaak te praten met zijn rug naar de klas als hij iets op het bord schreef. Dan kon ik niet liplezen en kreeg ik dus de helft van wat hij zei niet mee. Uiteindelijk ging ik naar een school voor slechthorenden. Wat een verademing, eindelijk was ik gewoon een van de velen.’

Dus de hoortoestellen hebben je leven er in eerste instantie niet makkelijker op gemaakt. Hoe is dat nu? ‘Op de reguliere school vond ik ze vreselijk. Maar op de school van slechthorenden begon ik ze steeds meer te waarderen. Ik moest er erg aan wennen, sowieso aan het lage tempo op de school en alle apparatuur die gebruikt werd. Maar ik kon de lessen volgen en kreeg er weer plezier in. Gaandeweg ben ik aan het hoortoestel gewend geraakt, het hoort nu bij mij, ik zou niet meer zonder willen. Tegenwoordig heb je ontzettend veel keus, en dat is maar goed ook. Iedereen is anders en dat grote beige apparaat was geen pretje. Ik heb nu een digitaal hoortoestel wat heel sterk is afgesteld waardoor ik iets beter kan spraakverstaan. Ook is mijn tinnitus wat minder aanwezig met dit hoortoestel. Maar het blijft enorm vermoeiend omdat ik nog steeds lang niet alles kan verstaan. Zeker met achtergrondlawaai is het volgen van een gesprek bijna onmogelijk. Maar al met al kan ik zeggen dat het hoortoestel heel veel voor mij betekent. Met dit beetje restgehoor kan ik communiceren, muziek luisteren en op mijn manier mijn leven verrijken.’