Op haar blog Ongehoord schrijft Marieke over haar ervaringen als slechthorende. Herkenbare situaties en leuke anekdotes worden met een vlotte pen beschreven. Hoe weet je als slechthorende treinreiziger dat je trein van een ander perron vertrekt?

Hink-stap-sprong

Met een vriendin heb ik afgesproken om ’s avonds na het werk Amsterdam in te gaan. Maar ik heb de hele dag al op hoge hakken rondgesjouwd en peins er niet over om mijn gekwelde voeten in deze pumps bloot te stellen aan de Amsterdamse klinkers. Een blik op de tijdweergave rechts onder in mijn computerscherm leert me dat ik nog nét genoeg tijd heb om uit mijn werk langs huis te sjezen en mijn gympjes uit de kast te plukken. Ter plekke de schoenen verwisselen lukt niet meer. Ik haast me – klik klak – naar het station terwijl ik de gympen aan de veters meesleur.

Op het perron werp ik weer een blik op de klok: nog twee minuten. Ik plof op een bankje en trek met een zucht van verlichting de eerste pump uit. Er wordt iets omgeroepen, maar ik besteed er geen aandacht aan. Meer dan een aaneengeschakelde klankensmurrie kan ik er toch niet van maken. Geconcentreerd probeer ik de te kleine vetertjes van de gymp in een strakke strik te krijgen. Plotseling word ik me bewust van een hoop commotie om me heen. Mijn mede-wachtenden beginnen te rennen in de richting van de trappen, terwijl ze elkaar links en rechts inhalen en opzij duwen.

Nee hè, denk ik, het is niet waar! We moeten toch niet naar een ander perron?! Beteuterd kijk ik naar mijn rechtervoet met veters en mijn linkervoet met hoge hak. Maar veel tijd om te piekeren heb ik niet, want gezien de dravende menigte lijkt er haast te zijn geboden. Met een rood hoofd voeg ik me hink-stap-springend bij de rennende groep. En verwens het feit dat dergelijke perronwisselberichten alleen voor horenden te verstaan zijn. Dat er anno 2010 nog steeds geen lichtbakken op de perrons staan die omroepberichten visueel maken. Waardoor ik nu als gekke Gerrie van de trappen struikel.

Het geluk bij het ongeluk? Dat iedereen veel te druk bezig is met het halen van de trein om aandacht aan mij te kunnen besteden… En oja, dat ik ondanks deze tijdelijke extra ‘handicap’ toch nog de trein heb gehaald!

Lees alle verhalen van Marieke op haar weblog.