Op haar blog Ongehoord schrijft Marieke over haar ervaringen als slechthorende. Herkenbare situaties en leuke anekdotes worden met een vlotte pen beschreven. Deze keer schrijft Marieke over nieuwe telefoons en vervelende beltonen.

Opnemen

2007
Met mijn tas op schoot staar ik naar buiten, naar de voorbijtrekkende boerderijen. De zon schijnt over de akkers en de koeien, en in de bus is het warm, op het benauwde af. Maar ik stoor me daar niet aan en geniet van deze ‘toeristische’ tocht die ik eens per maand onderneem als ik op bezoek ga bij mijn oma, in mijn geboortestadje aan de Merwede.

Plotseling voel ik allerlei ogen op me gericht. Ik draai mijn hoofd weg van het raam en zie dat mijn medepassagiers geïrriteerde blikken op me werpen. Een oudere vrouw schudt zachtjes haar hoofd en een hippieachtige scholier beziet me met een opgetrokken wenkbrauw. Waarom kijkt iedereen zo naar mij? Ben ik misschien vergeten deodorant te gebruiken vanmorgen? Heb ik soms spinazie in mijn haar?

Dan voelt het meisje naast me zich geroepen om uitleg te geven en verklaart kortaf: ‘Je telefoon gaat, de hele tijd al.’ Mijn telefoon?!? Da’s waar ook, ik heb sinds vanmorgen een nieuwe telefoon!! En daarvan ben ik het geluid nog vergeten uit te zetten! Met een rode kop rommel ik haastig door mijn tas. Daar, daar is-ie, uit dat ding! Net voor ik met alle kracht de uitknop indruk, zie ik de naam van de beller die iedereen hier op de zenuwen heeft gewerkt: oma. Hoe laat ik er ben waarschijnlijk. Ik bel straks wel terug, eerst maar zo ver mogelijk uit het zicht zien te raken van al die geërgerde mensen!

Dit is een van die momenten die me met de neus op de feiten drukt. Ik hoor mijn mobiel niet afgaan, want ik ben bijna doof. De trilfunctie en het geluid staan (normaal gesproken dan) standaard uit, want anders hoort iedereen dat ding behalve ik. Vrienden weten dat en vragen per sms of ik hén wil bellen. En mijn moeder probeert het gewoon net zo lang tot ik het in de gaten heb. Dat is ook een manier.

Als ik het knipperende display wél een keer opmerk, ben ik er ook nog niet. Eerst druk ik op de opneemknop en roep: ‘Momentje!’ Vervolgens moet ik snel mijn ‘snoertje’ erbij pakken, oftewel de halsringleiding. Een mobiele telefoon en een hoorapparaat maken namelijk ruzie als ze te dicht bij elkaar komen, dus moet deze ‘bemiddelaar’ ertussen. Inmiddels kan ik de nodige handelingen op topsnelheid verrichten: ik ontwar het snoertje, slinger het om mijn nek, grijp het uiteinde, plug het in mijn telefoon en schuif het knopje van beide hoortoestellen naar de telefoonstand. Pas dan kan ik eindelijk beginnen: ‘Met Marieke, ik ben zover, hoor!’

2010
Ik sta halverwege een lange, lange rij voor de kassa. Het is half zes en dus spitsuur in de supermarkt. Zuchtend probeer ik het geknor in mijn maag te negeren. Ik wil naar huis: eten! De vrouw vóór me kijkt opeens verstoord om. De caissière werpt me een misprijzende blik toe. Een onbehaaglijk gevoel van déjà-vu bekruipt me, al kan ik het niet direct plaatsen. Maakt mijn buik soms zulke harde geluiden? Of zuchtte ik per ongeluk te luid? Dan wurmt een klein meisje zich naast me. Ze kijkt omhoog en vraagt oprecht verbaasd: ‘Waarom neem jij je telefoon niet op?’

Omdat ik hem niet hoorde, dus. Ik heb weer een nieuwe telefoon. Eentje waar ik ook mee kan mailen dit keer. Want dat is verrekt handig als je niet goed hoort. Ben echt dolblij met alle nieuwe snufjes. Fotocamera, games, skype, radio, e-reader, Google Earth, iPod, App Store… alles zit erop en eraan. En die lastige halsringleiding heb ik bij deze telefoon niet langer nodig. Maar die beltoon, die mag wat mij betreft definitief verdwijnen!  En dan niet door middel van een mute-knop (die ik blijkbaar niet goed had ingedrukt), maar gewoon uit het hele apparaat. Net zoals ik op dat moment wilde verdwijnen door de tegelvloer van de supermarkt. En drie jaar eerder door de bodem van de bus…

Lees alle verhalen van Marieke op haar weblog.