Op haar blog Ongehoord schrijft Marieke over haar ervaringen als slechthorende. Herkenbare situaties en leuke anekdotes worden met een vlotte pen beschreven. Wat doe je als je gaat slapen, net je `geluid` hebt uitgedaan en je dan opeens een Heel Belangrijke Vraag te binnen schiet?

Voor het slapen gaan

Het was elke keer hetzelfde liedje. Zodra ik ‘mijn geluid’ had uitgedaan (en mijn vriend vervolgens het licht uitdeed – we hebben allebei een eigen taak voor het slapengaan), gebeurde het weer. Dan schoot me een Heel Belangrijke Vraag te binnen. Iets wat écht niet kon wachten tot de volgende ochtend. Wat ik echt heel graag nu en meteen wilde weten. Mijn vriend, die zich al heerlijk in de richting van dromenland aan het manoeuvreren was, ‘hoorde’ ik inwendig diep zuchten wanneer hij in het donker de doosjes van de apparaatjes weer open hoorde gaan. En het fluittoontje hoorde dat het sein gaf dat ze weer in de oren zaten van zijn vriendin. Het was weer eens zover. Er zat niks anders op. Het licht moest weer aan, want er moest een prangende kwestie worden afgehandeld.

Soms, héél soms, gebeurde het dat wanneer het geluid en het licht voor de tweede keer uitgingen (mét zucht van opluchting van mijn bedgenoot), me opnieuw iets Enorm Belangrijks te binnen schoot. Met alle paniek van dien. Want nu ging ik zeker te weten op mijn vriends zenuwen werken als ik het geluid weer in ging doen. Dus lag ik in bed mijn vraag te verdringen. Maar probeer maar eens vooral niet aan een roze olifant te denken; gegarandeerd dat dat dus totaal niet lukt. Dus werd de Belangrijke Vraag Nr. 2 steeds groter en groter in mijn hoofd, om vervolgens mijn nachtrust totaal te verpesten.

En terwijl ik toch de halve nacht lag te piekeren over het antwoord op die betreffende vraag (die in het ochtendlicht zo pietluttig bleek dat ik hem weer half was vergeten), dacht ik ineens weer aan het communicatiesysteem dat ik lang geleden met een vriendin had bedacht. In de tijd dat we nog op de middelbare school zaten en bij elkaar bleven logeren. En haar of mijn mams, afhankelijk van bij wie we sliepen, op een gegeven moment zo geïrriteerd raakte door ons nachtelijke geklets, dat ze ons kwam sommeren dat het licht uitmoest en we stil moesten zijn. Maar altijd zaten we natuurlijk nét halverwege een verhaal. Of schoot me iets te binnen (ja, ik heb er al langer last van) op het moment dat alles donker en stil was.

Toen bedachten we het drie-porren-systeem. Heel simpel maar o zo doeltreffend:
– één por = ja
– twee porren = nee
– drie porren = ik weet het niet / misschien

Als ik mijn vriend over dit systeem vertel, is hij er wel voor te ‘porren’. Alles beter dan elke nacht drie retourtjes dromenland. Het enige waar dit systeem geen antwoord op heeft, is wanneer hij eens een keer met een prangende vraag zit… die zal dus moeten wachten tot de volgende ochtend vroeg!

Lees alle verhalen van Marieke op haar weblog.