Hoe zorg je dat je een vergadering kunt volgen als je niet goed hoort?
Wil je een vergadering goed volgen als je niet goed hoort? Dan is het handig om vooraf communicatie-afspraken te maken. Lees hier de vier tips van Stan.
Wie zit waar tijdens de vergadering?
Ik zit bijvoorbeeld graag aan de linkerkant van mijn gesprekspartners, zodat ik hen kan horen met mijn betere rechteroor. Dat betekent soms dat collega’s van plek moeten wisselen. En als ik geen solo-
apparatuur bij me heb, zit ik graag dicht bij de voorzitter van de vergadering.
Welke vergaderdiscipline is er nodig om gelijkwaardig mee te doen?
Bijvoorbeeld: je steekt eerst je hand op voordat je wat zegt en begint met spreken op het moment dat je de beurt krijgt. Of je geeft de microfoon van de soloapparatuur door, en begint met spreken als je die vast hebt.
Wanneer houden we pauze?
Luisteren kost energie. Door met regelmaat een pauze te houden, kan ik de vergadering blijven volgen.
Wat is de agenda en wie maakt de notulen?
Als er vooraf een agenda gedeeld is, weet je als slechthorende welke onderwerpen en termen besproken worden. Die context maakt het makkelijker om een vergadering te volgen. De notulen achteraf zorgen er daarnaast voor dat er geen misverstanden kunnen ontstaan en je je niet onzeker hoeft te voelen of je alles goed hebt verstaan.
Gelijkwaardigheid
Door heldere communicatieafspraken heb ik niet alleen het gevoel dat ik erbij hoor, maar ook het gevoel dat ik een gelijkwaardige gesprekspartner ben. Het betekent voor anderen dat ze hun vaste manier van vergaderen los moeten laten, en dat is soms moeilijk en soms schuurt het. Maar uiteindelijk is dat misschien wel nodig om te zorgen dat jij er echt bij hoort en gelijkwaardig bent aan je collega’s.
Fijne werkweek!
Stan
Stan van Kesteren is communicatieadviseur, schrijver en slechthorend. In de nieuwsbrief Succesvol slechthorend deelt hij iedere maandag tips, tricks en inspiratie voor slechthorenden op de werkvloer. Kijk op www.succesvolslechthorend.nl voor alle nieuwsbrieven.
Reacties
#1
Heel veel goede tips, waarover ook, gaan al mis vanaf het begin.
Waarom wordt er gedacht dat iedereen wel even maatregelen kan organiseren? Dat elke werknemer stem heeft in de gewone procedures van het bedrijf.
/1
#2
Over het alle algemeen kunnen de vele somsen gewoon vervangen worden door meestallen.
/2
#3
Ik begrijp niets van de volgende tekst:
“Bijvoorbeeld: je steekt eerst je hand op voordat je wat zegt en begint met spreken op het moment dat je de beurt krijgt. Of je geeft de microfoon van de soloapparatuur door, en begint met spreken als je die vast hebt.”
Waarom moet ik m’n hand opsteken voordat ik wat zeg als ik gewoon praat op het moment dat ik daadwerkelijk de beurt krijg?
Waarom moet ik de microfoon van de soloapparatuur doorgeven als ik zelf praat?
/3
#4
Ja, die notulen achteraf. GARIJNS…
/4
Mijn collega’s weten allemaal dat ik slechthorend ben. Maar de meesten denken dat mijn set hoortoestellen het probleem oplost. Mensen overschatten de waarde van die apparaten, maar in feite versterken deze alle geluiden. Elk kuchje, schuiven van stoelen, geroezemoes op de achtergrond. Daarbij wisselen mensen razendsnel van onderwerp. Dan praat de ene persoon en dan de ander. Voor mij is het onmogelijk om dat allemaal te volgen. Ik wil mezelf ook niet op de voorgrond zetten met allerlei apparatuur. In praktijk is slechthorendheid gewoon shit. Ik reageer langzamer, dus ben ik met mijn commentaar altijd te laat. Meestal weet ik niet eens meer waar het over gaat, dus dan glimlach ik maar een beetje. En ik let op wanneer anderen lachen, dan lach ik mee. De oplossingen hierboven zijn bij mij echt niet van toepassing. Op de werkvloer word er ook geen rekening mee gehouden ondanks dat ik herhaaldelijk heb gezegd dat ik dingen die naar mij geroepen worden in de wandelgangen nooit bij mij aankomen. Het begrip is er gewoon niet. Helaas…
#1 Judith, dat in vredesnaam maar meelachen of teruglachen… Op een dag lachte iemand me toe alsof we bekendern waren en ik lachte dus vriendelijk terug en vroeg me gelijk af waarom ik dat deed. Had geen flauw idee wie dat zou kunnen zijn. En ik ben er gewoon mee gestopt. Overigerns bleek het later een nieuwe buur van om de hoek te zijn. Het duurt altijd lang voor ik van iemand weet dat het dus een nieuwe buur is en soms ook in welk huis. Weet ik niet waarom men lacht, dan lach ik niet mee. Ben namelijk geen idioot die zomaar in het wilde weg gaat zitten lachen.
Toen het weer eens onrustig was op de (grote) afdeling waar ik werkte en ik opkeek, werd m’n blik opeens gevangen door iemand een eind weg, die vroeg of ik meeging. Geen idee waar die grote groep naar toeging, maar waarom zou ik zomaar achter vermoedelijk de muziek aan gaan? Ik zei gewoon NEE en ging verder met wat ik deed. En ja, het bleek de bedoeling dat ik wèl meeging, want het was een ontruimingsoefening. Alarm niet gehoord, degenen die dichtbij zatenb zijn zonder mij vertrokken en tja, alleen omdat ik toevallig opkeek werd ik, denk ik, gezien en meegevraagd. Overiges stelde de oefening niets voor. Men ging gewoon z’n eigen gang, de massa volgde de instructies niet op en ik had natuurlijk geen idee wat de omgeroepen instructies waren en ging een beetje afzijdig staan.
/#1
#2Maak me al lang geen enkele illusie over m’n medemensen. Heel soms is er nog de positieve verrassing dat iemand echt doet wat toegezegd is.
Geen enkel ‘peutenpraatje tegen mij aan geleuterd kan maken dat de mensen dus wel rekening met me houden, me direct waarschuwingen doorgeven, etc. Onze ervaring is dat ze het gewoon niet doen en wie heeft kunnen horen, kan zich vast nog wel slordige omgang met minderen herinneren van zichzelf. Het is hoe de meeste mensen gefocust zijn. En de paar die anders zijn, gaan zich al gauw conformeren aan die grote groep om er niet buiten te vallen.
/#2
#3 Overigens kan ik me van vroeger niet herinneren dat pesten gewoon was. Maar nu praat ik over de tijd dat je opgevoed werd met DENK AAN DE BUREN en dat je een touwtje uit de brievenbus in de voordeur kon laten hangen (niet altijd en overal, maar in buurten waar men bij elkaar in en uit liep en dus ook zag wie daar niet hoorde te lopen).
/#3
#4 Als ik het goed begrepen heb, is dit uitsluiten door gewoontehalve te negeren tegenwoordig pesten. Wat je vroeger meer had, was standen. Nu heb je status wat een anderr lijn is, die dwars door alle standen/bevolkingslagen heen gaat. Bij standen was het neerkijken op mensen van een lagere stand. Tegen je gelijken en hoger werd u resp U gezegd en tegen minderen jij. Die minderen jijden en jouden er op los of ze hielden hun mond stevig op slot. Dit is natuurlijk aangedikt samengevat, maar het was wel degelijk de tendens. Het werd als denigreren beschouwd, maar niet als pesten omdat het niet per individu ging maar per hele bevolkingsgroep. Dat valt dus onder discrimineren.
/#4