In de zomermaanden zullen we regelmatig filmpjes plaatsen met lezingen over gehoorverlies en gebarentaal. In deze aflevering vertelt Rachel Kolb over haar doofheid en hoe zij en haar omgeving daarmee omgaan.

Rachel Kolb uit New Mexico, Amerika, is doof geboren en kind van horende ouders zonder enige kennis van gebarentaal. Ze vertelt tijdens deze lezing (2013) over haar strijd om haar plekje in de maatschappij. Over de obstakels, haar doorzettingsvermogen en haar overwinningen. Het heeft haar jaren oefening en geduld gekost om te komen waar ze nu is. Ze doet de lezing zonder tolk en zo goed als zonder gebaren. Het filmpje is ondertiteld in het Engels.

Spreekbeurt
Tijdens een spreekbeurt op school, zonder tolk, werd ze onderuit gehaald door een docente die haar verzocht nooit meer in het openbaar te spreken zonder tolk. Dat maakt Rachel erg onzeker. Toch heeft zij in de loop der jaren haar angsten overwonnen en ziet ze nu meer mogelijkheden dan onmogelijkheden. Rachel ziet zichzelf niet als iemand met een beperking en gelooft ze in zichzelf. Ze maakt het publiek duidelijk dat mensen met een gehoorbeperking alles kunnen wat horende mensen ook doen, behalve horen.
Rachel is afgestudeerd aan de Stanford University ontving ze een studiebeurs voor de opleiding Intercollegiate Horse Show Association (IHSA). Ze zat tweemaal als finalist bij het nationaal kampioenschap en is voorzitter van de jachtvereniging van Stanford.

Studiebeurs
Rachel legt aan de hand van voorbeelden uit dat ze met behulp van haar ouders, spraaktherapeuten, tolken gebarentaal en vrienden heeft geleerd alles aan te grijpen wat op haar pad komt. Als klein meisje van acht jaar leerde ze paardrijden. In eerste instantie vonden ze een instructrice die het te gevaarlijk vond, omdat ze doof was. Kort daarna vonden ze iemand die in haar geloofde. Nu, jaren later, zijn paarden één van de belangrijkste dingen in haar leven. Rachel en haar paard communiceren puur fysiek, zonder woorden.

Hokje
Aan de hand van statistieken laat ze zien dat dove kinderen een achterstand hebben in taalvaardigheid. Dat stemt haar somber. In het filmpje van 2013 vertelt ze dat ze op dat moment afstudeert in Engels en dat ze graag schrijfster wil worden. Ze komt vaak dove mensen tegen die zelf zeggen dat dove en slechthorende mensen niet kunnen schrijven. Zij pleit ervoor dat mensen met een gehoorbeperking zichzelf durven te ontplooien met de middelen die zij ter beschikking hebben. Rachel vindt dat dove mensen zichzelf niet in een hokje moeten stoppen door te zeggen: ‘Ik kan dat niet, omdat ik doof ben’.
Zelf heeft ze dit ook gedaan. Een groepsconversatie met mensen die geen gebaren gebruiken, leek haar onhaalbaar. Nu staat ze op het podium van TedX en spreekt ze honderden mensen toe.

Rachel inspireert andere doven mensen om je meer te richten op wat wel kan, in plaats van wat niet kan. Ze eindigt haar lezing met de zin: ‘Hier staan we dan met al onze uitdagingen en twijfels. Het pad van de ene kant naar de andere kant, kan voor iedereen anders zijn. Laten we de gelegenheid pakken en  zeggen: ‘Ja, ik kan dit’ en laten we de drempel oversteken en gewoon maar zien wat er gebeurt.’