Op vrijdag 28 oktober, haar veertigste verjaardag, presenteerde Frances Gallimore haar eerste boek: Zolang ik nog vrijgezel ben. Een heel persoonlijk boek over haar leven als slechthorende vrijgezel in Londen. Doof.nl was bij de boekpresentatie en interviewde Frances.

Zo lang ik nog vrijgezel ben is geen autobiografie, maar het boek is wel gebaseerd op de ervaringen van Frances. Frances is slechthorend en draagt een cochleair implantaat (CI). Vier jaar geleden woonde ze een half jaar in Londen. Ze schreef daar een aantal blogs over haar datingleven voor het populaire magazine VIVA. Die blogs werden heel goed ontvangen, waardoor uiteindelijk het idee van een boek ontstond. 

Wat heeft je tijd in Londen jou geleerd?

‘Voordat ik naar Londen ging, dacht ik dat ik heel open was over mijn slechthorendheid. Iedereen in mijn omgeving wist het. Vaak was het ook niet zo’n probleem omdat ik met mijn CI behoorlijk goed kan horen. Waar ik me in vergist had, was dat ik in Londen heel veel nieuwe mensen ontmoette. Vooral mannen met wie ik misschien wel een relatie zou beginnen. Dan voer je heel andere gesprekken. Als je één keer zegt dat je niet goed hoort, zeggen mensen “Oké, prima” maar dan vergeten ze het weer. Dus kwam het vaak voor dat ik iets niet kon verstaan, maar dat niet durfde te zeggen. En hoe meer ik dat niet deed, hoe hoger de drempel werd tot het echt totaal misliep. Wat er gebeurt, dat lees je wel in het boek!’

 ‘Naar Engeland gaan is altijd een droom van mij geweest. Mijn vader is Engels dus ik kwam er vaak als kind. En dan dacht ik ‘ik wil hier ooit wonen, dit is mijn tweede thuis’. Ik was 18 toen ik de diagnose kreeg dat ik slechthorend was, en dat het erger zou worden. Toen kwam er een einde aan die droom. Als slechthorende lukt me dat nooit, dacht ik. Maar toen ik bijna tien jaar geleden een CI kreeg, zag ik weer mogelijkheden. Ik hoor niet perfect, maar ik hoor wel meer dan eerder. Alleen is zo’n hooroplossing niet de oplossing voor je onzekerheid. Een hoortoestel doet niet de gedachte verdwijnen dat je niet goed genoeg of niet leuk genoeg bent. En dat ontdekte ik pas echt in Londen. 

Ik dacht dat ik “uit de kast” was als slechthorende, maar de kast was eigenlijk nog maar een klein stukje open.’ 

En met dit boek is de kast wagenwijd open! Heeft het schrijven van het boek je geholpen?

‘Ja, absoluut. Het schrijven van dit boek was één grote zelfreflectie voor mij. 

Op vakantie in Italië las ik verhalen in een zomerboek van vrouwenmagazine VIVA. En toen dacht ik: dat kan ik ook! Ik kan schrijven over daten en dan woon ik ook nog eens in Londen, een leuke invalshoek dus. Ik heb acht blogs geschreven over het daten in Londen, maar het slechthorend zijn kwam daar niet in voor. En na die acht blogs bleven mensen vragen of er nog meer kwam! Toen dacht ik: misschien kan ik er wel een boek van maken. Vooral aan het begin van de coronatijd heb ik heel veel geschreven, toen had ik heel veel tijd. Pas toen kwam ik erachter dat mijn onzekerheid over mijn gehoor een van de rode draden was in de mislukte dates. En daardoor heeft het een grotere rol gekregen in mijn boek. Dus ik had het vier jaar geleden niet kunnen schrijven. 

In het boek leg ik ook af en toe wat uit over slechthorendheid of hoe mijn implantaat werkt. Ik vind het belangrijk om mensen wat te leren over slechthorend zijn, maar ik wilde niet dat het alleen daarover zou gaan. Want ik ben zoveel meer dan mijn slechthorendheid, en tegelijkertijd kun je er niet omheen. Ik wil mensen inspireren om zich niet te laten beperken, net zoals ik. Tegelijkertijd is het fijn als we allemaal een beetje rekening met elkaar houden en daarom wil ik ook vertellen wat er binnen in mij gebeurt. Met een beetje humor en zelfspot, waar het lukt. Ik hoop te laten zien dat je ook met humor en zelfspot kwetsbaar kunt zijn.’ 

Je vertelt in je boek dat je slechthorendheid erfelijk is. Je moeder heeft hetzelfde en zei vroeger al dat je er beter niet over kon praten. Hoe reageerde zij op je boek, waarin het slechthorend zijn zo aanwezig is?

‘Mijn moeder vond het altijd moeilijk om te praten over haar gehoor. En toen bleek dat mijn zus en ik het ook hadden geërfd, werd het nog moeilijker want ze voelde zich schuldig. Een botte audioloog heeft daar ook nog een flinke schep bovenop gedaan, dat lees je wel in het boek. 

Ik heb mijn moeder het boek pas durven geven op de boekpresentatie. Niet eerder. Stel dat zij het niet leuk zou vinden, dan zou ik me rot voelen op de presentatie. Ze heeft het boek de volgende dag in één ruk uitgelezen, en daarna heeft ze een prachtig stukje erover op Facebook gezet. En daarin zegt ze eigenlijk ook voor het eerst iets over haar eigen gehoor, want ze schrijft dat zij, als dove moeder, geraakt werd door het boek. Ik heb haar daarna gebeld en we hebben een heel goed gesprek gehad. Ze verkoopt mijn boek nu zelfs in haar kledingwinkel!’ 

In je boek heb je ontdekt dat er nog veel onzekerheid in jou zat, maar ook dat het belangrijk voor jou is om te zeggen wat je nodig hebt. Hoe is dat vier jaar later?

‘Daar heb ik een heel mooi voorbeeld van. Ik heb jarenlang bij Berengroep gewerkt en daar schreef ik ook voor Doof.nl. Daar had ik meer dove en slechthorende collega’s en kende iedereen me. Sinds een half jaar heb ik een nieuwe baan en dan is alles weer nieuw natuurlijk. Een keer volgde ik online een workshop met een grote groep collega’s. We keken een video met automatische ondertiteling erbij. Die ondertiteling was heel slecht, er stonden echt gekke woorden in. Ineens begon iedereen te lachen en door elkaar te praten. Ik kon niemand meer verstaan en wist niet wat er was. Toen riep iemand ‘Zet uit!’ en toen hebben we de rest van de video zonder ondertiteling gekeken en ik snapte niet meer wat er gebeurde in de video. Dat kwam even hard binnen. Het voelde alsof ik uitgelachen werd, ik er niet bij hoorde en niet meer mee mocht doen. Dat heb ik gezegd. “Wat er net gebeurde vind ik heel naar”, zei ik. “Ik wil eigenlijk mijn computer uitzetten, weglopen en heel hard huilen. Het zal vast niet bewust zijn, maar ik vind het echt niet leuk.” Iedereen schrok en vond het heel vervelend dat ik me zo voelde. Vervolgens heeft een collega daar een hele mooie blog over geschreven op het intranet van de organisatie. En daar kwamen veel reacties op! Mailtjes van mensen die het goed vonden wat ik had gedaan, of zelf openhartig vertelden over een beperking of onzekerheid. Zo leerde ik: als je je kwetsbaar opstelt, open je mooie nieuwe deuren.’ 

Zolang ik nog vrijgezel ben

Auteur: Frances Gallimore

Aantal pagina’s: 258

Verkoopprijs: € 20,99 via www.schrijvenenspelen.nl

ISBN: 9789090364865