Hoe welkom voel jij je in een hoorwinkel?
Sinds ik mijn website heb, komt mijn audicien bij mij thuis. Ik ga zelf dus niet vaak meer naar een hoorwinkel. Toch scheelde het niet veel of ik was na mijn eerste bezoek aan de hoorwinkel al niet meer teruggekomen. Het ís omdat ik niet anders kon, maar anders was ik weggebleven. Waarom? Ik voelde me er totaal niet thuis.
Toen ik tegenover de audicien zat, keek ik om mij heen naar de posters en advertenties met allemaal vrolijk lachende, grijze mensen met prachtig witte tanden. Ik zat aan een houten tafel en er lag zeil op de grond. Zeer praktisch, maar niet goed voor de akoestiek. Daarnaast voelde ik me nou eenmaal geen vrolijk, lachend mens, met een hoortoestel in mijn oor. Laat staan dat ik grijs ben… Het is zo belangrijk om je te kunnen identificeren, met iets of met een ander. Toch slaan veel hoorwinkels de plank mis. Wat maakt dat een grote slechthorende doelgroep, zoals kinderen, ouders en volwassenen zoals ik, zich vaak niet gezien voelt? En hoe kan dat met alle kennis die er over de doelgroep is?
Lees het hele artikel op de website van Hoorstyle.
Volg Janneke
Wil jij meer van Janneke lezen en ben je benieuwd naar haar ervaringen? Bekijk dan haar website www.hoorstyle.nl. Je kunt haar bijdragen ook volgen op Doof.nl
Reacties
Dat wordt even graven, want ik ben er lang niet geweest.
# De eerste
Deze eerste stond in het teken van waanwijsheid. De medewerkster was gloednieuw (het bedrijf was gloednieuw en ze was een leeftijdgenoot die een straat verder woonde en ik was scholier). Ik kreeg het compliment dat ik m’n haar had laten groeien om het gehoorapparaat te camoufleren. Ja natuurlijk: je moet naar de oorarts voor een gehoortest, blijkt een gehoorapparaat nodig te hebben, die meteen aangemeten wordt en dan ga je razendsnel in de tijd tussen het opmeten en het ophalen je haar 20 cm laten groeien. Hij was trouwens veel te groot om zich met wat haar te laten camoufleren.
# De volgende
Na niet zo daverende contacten met de eerste ging ik in de stad werken en het was praktisch om daar een audiciën binnen het bereik van de werkplek te zoeken. ’t Ging stroef zoals gewend, maar op een dag was er een nieuwe die aan dialoog deed. Het ging van stroef naar prettig.
Het was geen groot filiaal, maar kreeg gaandeweg twee klantengedeeltes. Direct vooraan de balie, waar het meeste gebeurde en iets verder een enigszins afgeschoten zithoek met gestoffeerd meubilair en een vloerkleed. Er zal best nog wat geluid gestuiterd hebben, maar ik heb nooit zo goed gehoord dat ik dat eruit kon filteren.
# Tijdens een vakantie kwam ik in een heiligdom terecht voor het kopen van een Y-kabeltje. Stond voor een hoge balie met daarachter een strakke grote ruimte met halfhoge kasten. Het ging allemaal zó traag, dat ik alvast het kabeltje losmaakte en dat bleek een soort aardbeving tot gevolg te hebben. Neveneffect: de stagiaire was genezen van het idee dat een hoorapparaat iets heiligs is en dat zij zich met gewijde gebaren zou moeten bewegen. Gewoon oude snoertje eruit en nieuw snoertje erin, een kind kan de was doen.
# Ok
Ok, het waren andere tijden. De route was huisarts, kno-arts, audioloog, audiciën (proefperiode begon), nog een keer de audioloog en dan was het definitief. Eens in de 5 jaar kon je nieuwe krijgen via het Ziekenfonds, geen idee hoe dat toen ging bij de particuliere verzekeringen. Dan liep je dus de route af met een zielig verhaal, want je kon het niet maken om te vertellen dat het een rotapparaat was, je wilde een andere. Behalve de laatste paar keer, toen weigerde ik dat gekke toneelspelletje. Toevallig had de kno-arts voor het eerst een co-assistent. Die zat zo gewichtig aan het bureau en ik zei dat de 5-jaar-periode om was. Hij viel van z’n stoel: “Kom je dáárvoor?”. “Ja, want dat is de route”. Nog even opgesomd en hij gaf toe dat het zo toeging.
Poliklinieken zijn niet ingesteld op slechthorenden, ook niet de slechthorendenpoli.
Die kleine batterijtjes kon je toen alleen extreem duur bij de audiciën kopen, waardoor je vaker aan de balie stond dan in de zithoek zat.
# Nu
Nu zou ik me totaal niet welkom voelen bij een audiciën. Alleen al de openingstijden. Daarnaast doet de audiciën tegenwoordig de gratis gehoormeting en zegt rustig dat je een 100% goed woordaudiogram hebt, terwijl je geen zak verstaat. Ik word niet graag belogen over zo iets belangrijks. Doen ze trouwens ook in de poliklinieken. Toen het mij een keer gebeurde, dacht ik een slechte medewerkster getroffen te hebben en besloot een andere poli te zoeken. De eerstvolgende probeerde tevergeefs om het goed te praten. Vanaf toen begon ik altijd met de tekst dat ze zèlf ook goed moeten luisteren, want ik praat niet zo duidelijk. Werd wel wat gesputterd, maar ik heb nooit meer te horen gekregen dat het 100% goed, gefeliciteerd was. Daardoor heb ik dus al die jaren gedacht dat het een eenmalig incident was, terwijl het al zo lang geleden de gewone regel geworden is en mensen dus ondanks bezoeken aan huisarts, kno-arts en audiciëns met lege handen/oren staan. Dus als ik merk dat in mijn omgeving iemand slechthorend geworden is, dan attendeer ik wel op de gratis gehoortest bij de audiciën (wat een hoge drempel wegnemen kan), maar zeg erbij dat de woordtekst niet meer deugt.