Column Magriet: ‘Blij’ met mijn scoot

Als ik in mijn ‘scoot’ zit (scootmobiel klinkt zo zielig) kom ik regelmatig mensen tegen die zeggen: ‘Jij bent zeker wel heel blij met je scootmobiel?’ Daarop kan ik twee antwoorden geven…

1. Nee, ik ben helemaal niet blij met een scootmobiel. Ik vind het een stom ding, voel me er veel te jong voor en schaam af en toe dood voor andere scoot-gebruikers die in zo’n ding toeterend door de winkel rijden of erin rondscheuren. Zit ik daar met mijn dikke opgeblazen lijf, slang in mijn neus (zo jong en nu al aan de zuurstof) ook in zo’n karretje… Mensen gapen me aan, en als ik naar een festival ga is er altijd een artiest die denkt dat ik geestelijk ook een beperking heb. Dan moet ik zo nodig ‘in het zonnetje’ worden gezet. Nee, niet blij mee dus.

2. Ja, want ik ben blij dat ik tenminste naar buiten kan. Dat ik de natuur in kan rijden, mijn boodschapjes kan doen. Ik heb inmiddels al 500 kilometer met de scoot gereden. Daar ben ik dus wel blij mee.

Al valt het manoeuvreren in een winkel niet altijd mee. En soms krijg ik de opmerking: ‘Jij scheurt wel lekker door, of niet?’ Ehm… de scoot rijdt maar 15 kilometer per uur, dus dat valt wel mee. Heel sporadisch haal ik een luie fietser in, maar de meeste fietsers halen mij in.

Maar ik herken me niet in de mensen die wijdbeens op de scoot zitten, zuurstof in de neusgaten en een peuk in de hand. Die op de bekende straathoeken bij elkaar staan om de wereld te bekritiseren. Die het normaal vinden om in een winkel hard te rijden en te toeteren, en die, als je ze hierop aanspreekt, zeggen: je moet maar rekening houden met mij, want ik ben invalide. Het groeten van de scootmobielers onder elkaar alsof we behoren tot een speciale motorclub…. daar weiger ik aan mee te doen.

Afgelopen week ben ik de duinen ingereden om naar de bloeiende hei te kijken, zo mooi. Ook reed ik naar het oorlogsmonument nabij Kaatsheuvel, nooit geweten dat dat er was. En gisteren een ritje langs de Bergsche Maas en door de Eendenkooi bij Oudheusden, terug via de Elshoutse Wielen. Echt prachtig. Ja, dán ben ik blij dat ik de stap naar een scootmobiel heb genomen.

Ik probeer me maar niks aan te trekken van de blikken, het geroezemoes, de opmerkingen over mijn sonde en mijn opgeblazen lijf. Ik neem het voor lief, want door dat stomme karretje heb ik wel een soort vrijheid terug.

Margriet van Loon (63) woont in Waalwijk en is een ras-optimist. Sinds enkele jaren heeft ze een chronische nieraandoening, de Ziekte van Addison. Ook is ze slechthorend sinds haar kindertijd. Haar columns zijn een afspiegeling van haar positieve en humoristische instelling.