Een maand na de aansluiting

Het was even stil met mijn stukjes, maar in mijn hoofd-met-CI was het ondertussen herrie voor tien… Tinus (oftewel m’n tinnitus) laat nog dagelijks van zich horen en houdt me soms danig uit mijn slaap. Toch lijkt het gepiep minder te worden, dus ik probeer er maar niet teveel over in de piepzak te zitten en erover te piepen.

Mijn nieuwe jaar begon goed in het ziekenhuis vandaag: uit de woordjestest blijkt dat het spraakverstaan flink vooruit is gegaan, van 17 naar 71 procent! Met één CI hoor ik inmiddels beter dan voorheen met twee hoortoestellen. Ongelooflijk, dat had ik me in mijn eerste revalidatieweek nog totaal niet kunnen voorstellen. En er valt nog méér uit te halen als het goed is, dus we gaan vrolijk door met de hoortrainingen… er zijn nog zoveel geluiden te ontdekken en te finetunen in mijn hoofd!

Wat me nog steeds verbijstert, is hoeveel geluiden ménsen maken, en dan heb ik het hier niet over woorden… over elkaar wrijvende handen (shh shh), borrelende buikgeluiden (die nog wel eens voor meerdere interpretaties vatbaar zijn), en ook binnenboertjes blijven niet langer voor me verborgen. Zelfs knakkende knieën hoorde ik onlangs, maf geluid!

Het kerstdiner met meerdere mensen was wel even een uitdaging maar verliep boven verwachting goed, zolang iedereen zich aan mijn CI-kant bevond. Ik was van tevoren stiknerveus of ik iedereen wel kon verstaan met de ongenode gast Tinus erbij, maar ik had me echt voor niks ongerust gemaakt… nu scheelde het wel dat de helft van het gezelschap slechthorend was, dus iedereen praatte redelijk netjes om de beurt, met lekker veel ‘wat-zeggies’ ertussendoor.

Wat wel lastig blijft is dat veel geluiden identiek blijven klinken, zo hoor ik echt geen verschil tussen een voorbijrijdende auto en een ventilator… En gevoel voor richting is afwezig met één oor, dus speur ik nog steeds alle hoeken af als ik weer iets geks hoor. Soms zit ik letterlijk met mijn oor op de grond of tegen de muur gedrukt, en ik moet er ook flink aan wennen dat ik in huis geluiden van buiten kan opvangen. Nooit geweten bijvoorbeeld dat vogels zó veel gefluit kunnen produceren, en dat met zulke kleine lijfjes!

Maar al met al ben ik superblij en opgelucht dat de moeilijkste weken nu achter me liggen en dat de keuze voor een CI nu al zo ongelooflijk goed heeft uitgepakt. Ik ben er nog steeds nog lang niet, voorlopig ben ik nog druk aan het revalideren. Maar ik pluk al duidelijk de vruchten van mijn bionische oor en kan niet wachten om nóg meer te kunnen horen en – vooral – te verstaan! Het meest intensieve deel van de hoortraining is bijna afgelopen: nog een paar keer in Leiderdorp en daarna mag ik de revalidatie voortzetten in Amsterdam, dat scheelt twee uur reizen per keer…

Morgen weer een mijlpaal: onze kleine wordt drie! Ik ga zo zijn cadeautjes maar eens inpakken (knisper knisper) en daarna weer aan de bak met het huiswerk… de mooie testresultaten van vanmiddag geven weer nieuwe motivatie en vleugels!

Marieke (37 jaar) woont samen met haar partner Vincent en hun peuterzoon. Ze werkt als redacteur bij het Rijksmuseum en heeft afgelopen november een cochleair implantaat gekregen. Voor doof.nl blogt ze over de operatie en de revalidatie.