Overal ter wereld bestaan er doveninstituten die aangepast onderwijs geven aan kinderen die weinig of niets kunnen horen. Henk Betten heeft de geschiedenis van de Europese doveninstituten beschreven. "Het begon allemaal met een initiatief van de priester Abbé Charles Michel de l’Epée. In 1760 begon hij in Parijs dove mensen te onderwijzen en richtte hij een school voor hen op."

Voordat De l’Epée begon met het klassikaal onderwijzen van dove kinderen, was er niets geregeld voor deze kinderen. Ze kregen geen onderwijs en leerden niet spreken of schrijven. Hierdoor waren dove mensen over het algemeen afgesloten van de samenleving.

In zijn onderwijs maakte De l’Epée gebruik van gebaren en het (eenhandige) handalfabet. Zijn methode werd bekend als de "gebarenmethode". Er volgde een stormachtige ontwikkeling van het internationale dovenonderwijs. De l’Epée gaf openbare demonstratielessen en ook les aan horende mensen, die dan dovenscholen oprichtten in hun eigen land. De invloed van De l’Epée als oprichter en leraar is immens.

Het werk dat De l’Epée -en ook anderen- heeft gedaan om dove mensen te bevrijden uit de eenzaamheid en armoede, heeft Henk Betten geïnspireerd om zich te verdiepen in de geschiedenis van dovenscholen in Europa. Het resultaat is een uitgebreid document dat per (Europees) land een beknopt overzicht geeft van de ontwikkeling van het dovenonderwijs. Leuk detail is dat bij elk land ook een afbeelding is opgenomen van het handalfabet in dat land.

Download hier De vroegste geschiedenis van het dovenonderwijs in Europa door Henk Betten (PDF, 4,75 MB).